ΜΑΙ 31. 2016
“Κι αρχίζει να γυρίζει ‘κείνη η λάμπα και να ρίχνει το φως της πέρα, μακριά, μέσα στο μαύρο χάος”, έγραφε ο Φώτης Κόντογλου και βούταγε στα εσώψυχα του φαροφύλακα.
“Το φως τον ζαλίζει, μα ξαγρυπνά μην τύχη και πάθει τίποτα η μηχανή και σβήσει το φως που δείχνει τον δρόμο στα καράβια. Η ψυχή του γίνεται με τον καιρό σαν πέτρα, σαν τον βράχο που σηκώνει τον φάρο. Στο τέλος γίνεται αδιάφορος για όλα. Δεν λογαριάζει μήτε αρρώστια, μήτε θάνατο…”
Ψυχρή και άδικη πολλές φορές η ζωή, ορθώνει συρματοπλέγματα στις ψυχές των ανθρώπων αλλάζοντας τη ρότα τους και βάζοντας τρικλοποδιά στα όνειρά τους.
Θα ‘ταν κοντά στα 1914 όταν ο Μιντιλάκης αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αυτοεξοριστεί στον τότε έρημο φάρο του Κάβο Δρέπανο. Χτυπημένος από μια θύελλα της ζωής, βρέθηκε σ’ έναν τόπο που ολοχρονίς τον μαστιγώνουν αλύπητα τα κύματα μα ποτέ δεν τον λαβώνουν. Σ’ έναν τόπο που ο γέρικος φάρος, γεμίζει τους ανθρώπους με τις αναλαμπές του… ελπίδα.
Και μπορεί η ζωή του να κυλούσε ήρεμα… όμως ένα βράδυ με άγρια θαλασσοταραχή και αγέρα που λυσσομανούσε, η μοίρα τού έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι. Εκεί στα απόκρημνα βράχια του ακρωτηριού, ανάμεσα σε τσακισμένα ξύλα και σκισμένα πανιά, αντίκρισε μια κοπέλα σε λιπόθυμη κατάσταση με ξεσκισμένα ρούχα. Ήταν η Αϊσέ… μια πανέμορφη Αλγερινή, που ναυάγησε με το σκαρί του ίδιου της του πατέρα. Συγκλονισμένος, την μάζεψε, την φρόντισε, την περιέθαλψε και όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στα παραμύθια… την έκανε γυναίκα του.
Η ευτυχία του Μιντιλάκη κορυφώθηκε όταν μια μέρα η Αϊσέ του ανακοίνωσε ότι θα γίνει μητέρα. Μα καθώς η μοίρα άλλα πρόσταζε από την αρχή, η κοπέλα λίγο πριν από τη γέννα, αρρώστησε και πέθανε.
Ο φαροφύλακας μη μπορώντας να αντέξει τον χαμό της αγαπημένης του, έμεινε για μέρες δίπλα στο άψυχο κορμί της αναζητώντας παρηγοριά στην μεγάλη του συμφορά. Έτσι, τον βρήκαν οι κάτοικοι του διπλανού χωριού όταν τον αναζήτησαν και στάθηκε αδύνατο να απομακρύνουν από κοντά του την νεκρή Αϊσέ.
Η αγάπη και ο έρωτας των δυο ερημιτών έσβησαν για πάντα και χάθηκαν μέσα σ’ ένα βράχο σκαμμένο από ανθρώπινο χέρι. Εκεί τους βρήκαν, μέρες αργότερα, μετά από επίμονη αναζήτηση, αγκαλιασμένους. Ο Μιντιλάκης είχε σκάψει με τα χέρια του έναν βράχο και είχε τοποθετήσει μέσα στην τρύπα με προσοχή, τη νεκρή αγαπημένη του. Δίπλα της βρισκόταν και εκείνος νεκρός με το κυνηγετικό του όπλο αγκαλιά.
Πάντα οι φάροι, αυτά τα απόμακρα κτίσματα, κρύβουν μια μαγεία. Ίσως το επιβλητικό ανάστημά τους, ίσως η απομόνωσή τους σε κάποια απόκρημνη ακτή, ίσως πάλι το τρεμόπαιγμα του λύχνου μέσα στη σιγαλιά της νύχτας. Σίγουρα όμως αποτελούν μια φωτεινή γέφυρα που ενώνει τους ανθρώπους και συνομιλούν τις νυχτιές με τους καραβοκύρηδες.
Η μοναχική ζωή των ανθρώπων που ζούσαν πάνω στους φάρους έπαιρνε εύκολα τη μορφή μιας ανθρώπινης ιστορίας… άλλες φορές χαρούμενης και άλλες φορές τραγικής
ΜΑΙ 31. 2016
