Ένα ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη για την Αγάπη

ΜΑΡ 21. 2017
από Συντακτική Ομάδα

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Πηγή: Κ.Γ. Καρυωτάκης, Ποιήματα σε Εισαγωγή Έλλης Αλεξίου
Από την ενότητα '' Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραγμάτων (1919)

Like:

Σχόλιο(α)