Στο ραδιόφωνο η Μαζίνα θα συναντηθεί με τον Φεντερίκο Φελίνι, όπου δούλευε ως σεναριογράφος ραδιοφωνικής εκπομπής.
Παντρεύτηκαν το 1943 και έζησαν μαζί για 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του Φελίνι. Λίγους μήνες μετά τον γάμο τους η Μαζίνα έμεινε έγκυος όμως έχασε το μωρό της όταν έπεσε από μια σκάλα. Το 1944, έμεινε και πάλι έγκυος. Ο Πιερφεντερίκο (με το παρατσούκλι Federichino) γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1945, αλλά πέθανε από εγκεφαλίτιδα ένα μήνα αργότερα. Η Μαζίνα και ο Φελίνι δεν είχαν άλλα παιδιά.
Η Μαζίνα πέθανε από καρκίνο στις 23 Μαρτίου 1994, σε ηλικία 73 ετών, πέντε μήνες μετά το θάνατο του συζύγου της στις 31 Οκτωβρίου 1993. Για την κηδεία της, ζήτησε από τον τρομπετίστα Μάουρο Μάουρ να παίξει το σκοπό του "La Strada" που είχε συνθέσει ο Νίνο Ρότα.
Τη μελαγχολική μελωδία που η ίδια έπαιζε ως Τζελσομίνα στην ταινία «Ο δρόμος».
Η αιώνια κατοικία τους μαζί με τον Φελίνι και τον γιο τους, Πιερφεντερίκο, βρίσκεται στο νεκροταφείο του Ρίμινι σε έναν τάφο που χαρακτηρίζεται ως μνημείο με σχήμα πλώρης, το οποίο φιλοτέχνησε ο γλύπτης Αρναλντό Πομοδόρο.
| Πατήστε για να δείτε τα σχόλια του άρθρου
.jpg)
ΑΥΓ 30. 2019
 του Φεντερίκο Φελίνι θεωρείται από πολλούς ως ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του 20ου αιώνα, μια ταινία που με αλληγορικό τρόπο ρίχνει μια θλιβερή ματιά στην χαμένη αθωότητα και στον δρόμο που ο καθένας από εμάς καλείται να διαλέξει κάποια στιγμή στη ζωή του.
Η Τζελσομίνα, ένα ονειροπαρμένμο και καλοκάγαθο πλάσμα εξαγοράζεται από τον περιπλανώμενο υπαίθριο παλαιστή Ζαμπανό ο οποίος την εκμεταλλεύεται και της φέρεται με σκληρότητα, αν και αυτή του είναι απολύτως αφοσιωμένη. Η ζωή τους αλλάζει όταν σε ένα τσίρκο που πιάνουν δουλειά η Τζελσομίνα συναντά έναν άλλον περιπλανώμενο καλλιτέχνη, τον συμπονετικό ακροβάτη «Tρελό»…
Ο Φελίνι που υπογράφει το σενάριο και την σκηνοθεσία δανείστηκε στοιχεία από το χαρακτήρα ενός βοσκού που ζούσε στο Ρίμινι όταν ο σκηνοθέτης διάνυε την εφηβεία του, προκειμένου να περιγράψει το βίαιο Ζαμπανό. Ο βοσκός εκείνος εκτός από το γεγονός ότι αναλάμβανε τον ευνουχισμό γουρουνιών είχε πλαγιάσει σχεδόν με όλες τις κοπέλες της περιοχής κι άφησε έγκυο μια κοπέλα για την οποία όλοι έλεγαν ότι έφερε το παιδί του… διαβόλου. Ο Φελίνι ονόμασε τον ήρωα Ζαμπανό εμπνευσμένος από τα ονόματα των ιδιοκτητών μικρών τσίρκων στη Ρώμη Zamperla και Saltano.
Ωστόσο στην ταινία υπάρχουν και άλλα στοιχεία εμπνευσμένα από την εφηβική ζωή του Φελίνι. Όταν έγινε 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Ένα στοιχείο που μαζί με πολλά άλλα, εξηγεί την αγάπη του για τους κλόουν που εμφανίζονται σε όλα τα έργα του. )
 και ο Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ.
Ο Φελίνι αποκαλούσε το «La Strada ως έναν πίνακα του φανταστικού του κόσμου, μια τολμηρή αναπαράσταση της ταυτότητάς του. «Αισθάνομαι ότι είναι η πιο αντιπροσωπευτική μου ταινία, η πιο αυτοβιογραφική, τόσο για προσωπικούς όσο και για συναισθηματικούς λόγους, γιατί σε αυτή τη ταινία είχα τη μεγαλύτερη δυσκολία για την πραγματοποίηση της» είχε πει. Πράγματι η ταινία απαίτησε περισσότερο χρόνο και προσπάθεια από οποιοδήποτε άλλο έργο του. Η διαδικασία της παραγωγής ήταν χρονοβόρα και με πολλές στεναχώριες αφού υπήρξαν διάφορα προβλήματα οικονομικής φύσεως αλλά και πολυάριθμες καθυστερήσεις. Λίγο πριν το τέλος της παραγωγής, ο Φελίνι πέρασε μια περίοδο κατάθλιψης που απαιτούσε ιατρική περίθαλψη για να ολοκληρώσει την ταινία. Επίσης υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις κατά τη προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας όταν εκδηλώθηκε μια περίεργη διαμάχη που κλιμακώθηκε σε δημόσια φιλονικία ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους επικριτές του Φελίνι.)
 γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1945, αλλά πέθανε από εγκεφαλίτιδα ένα μήνα αργότερα. Η Μαζίνα και ο Φελίνι δεν είχαν άλλα παιδιά.
Η Μαζίνα πέθανε από καρκίνο στις 23 Μαρτίου 1994, σε ηλικία 73 ετών, πέντε μήνες μετά το θάνατο του συζύγου της στις 31 Οκτωβρίου 1993. Για την κηδεία της, ζήτησε από τον τρομπετίστα Μάουρο Μάουρ να παίξει το σκοπό του "La Strada" που είχε συνθέσει ο Νίνο Ρότα.
Τη μελαγχολική μελωδία που η ίδια έπαιζε ως Τζελσομίνα στην ταινία «Ο δρόμος».
Η αιώνια κατοικία τους μαζί με τον Φελίνι και τον γιο τους, Πιερφεντερίκο, βρίσκεται στο νεκροταφείο του Ρίμινι σε έναν τάφο που χαρακτηρίζεται ως μνημείο με σχήμα πλώρης, το οποίο φιλοτέχνησε ο γλύπτης Αρναλντό Πομοδόρο.)
