Στην καρδιά της Kατοχής το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα, όντας στην Μακρόνησο χάνει και τη μητέρα του.
«‘ τ απογέματα κάθομαι στο παράθυρο και κοιτάζω ν’ ανάβουν ένα ένα τ’ άστρα, έτσι έμαθα την πικρή μοίρα των θνητών.
Μεγάλα όνειρα της νιότης μας, δεν πραγματοποιηθήκατε ποτέ όμως εσείς είναι που δώσατε αυτό το βάθος στην ματαιότητα,
ενώ η μητέρα κλειδωνόταν στην κάμαρα κι έκλαιγε σιωπηλά- νευρασθένεια, έλεγαν οι γιατροί- όμως εγώ ήξερα ότι είχαν περάσει τα χρόνια κι έπρεπε τώρα να κλάψει και για εκείνα που δεν έγιναν ποτέ
Κι ίσως αυτά να ήταν η αληθινή ζωή μας».
***
«Και τα όνειρα που κάναμε παιδιά μας διαποτίζουν ολόκληρους
Χωρίς να τα θυμόμαστε ή στη μέση του Καλοκαιριού ένα μικρό σύννεφο είναι ο πρόλογος του Φθινοπώρου
Και συνήθως σκοτώνουμε το παρόν με τον φόβο ή την τύψη, μα πιο πολύ με το όνειρο
Κι αν συνεχίζω να υποφέρω είναι ένα μέγα μυστήριο γιατί κανείς δεν θα ζήσει ποτέ δυο φορές»
| Πατήστε για να δείτε τα σχόλια του άρθρου
.jpg)
ΝΟΕ 10. 2019
 αφήνεται ελεύθερος. Τον Ιούνιο του 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο Μούδρο. Το 1949 μεταφέρεται στη Μακρόνησο μαζί με άλλους αριστερούς καλλιτέχνες και διανοούμενος, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Μάνος Κατράκης όπου συνεχίζει να γράφει ποιήματα. Επειδή δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας μεταφέρεται στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε.
«...Ο άνεμος σκίζει τα σύννεφα
και πάνω σ' αυτά τα κουρελιασμένα πλήθη
πέφτει ξαφνικά ένας καταράχτης φως
είμαστε εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί
εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε
είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα
κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο
ειρήνη
ειρήνη...»
)
![](https://www.pinterest.com/pin/create/button/?url=https://www.characters.gr/site/gr/stories/classic/tasos-leivaditis-el&media=https://www.characters.gr/images/stories/1573423327_7 leivaditis.jpg&description=Tο 1946 παντρεύεται τη Mαρία. Tου στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή, συντηρώντας και την μητέρα του αλλά και φύλακας - άγγελος σε όλη του τη ζωή. O ποιητής την έχει ηρωίδα του στο "Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας" που της το αφιερώνει.
« Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.
[...] Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε
όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θα 'ναι δικά μας.
Θα 'θελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Aφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν
στο ήρεμο ψωμί,
στα δίκαια χέρια,
στην αιώνια ελπίδα,
πώς θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,
να 'χουμε πεθάνει...»
)
Μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες τη συντομία των ημερών, σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα
Και τις νύχτες η πικρή ανάμνηση εκείνων που σε πρόδωσαν και που ο ύπνος τους συγχωρούσε.
Κι αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.
Α, έχασα τις μέρες μου, αναζητώντας τη ζωή μου...»
«Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας...»)
, το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων».
Πίστευε και έγραφε πως: «Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί».
«Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε για λίγο».)
