ΝΟΕ 22. 2016Το νέο λεξιλόγιο είναι αποτέλεσμα κοινωνικής καταπίεσης, ευκολία, μοντερνισμός ή ανάγκη;
Η προσωπική ευτυχία παρελαύνει στην πρώτη γραμμή της καθημερινότητας μας και είναι αυτή που βάλλεται από παντού με άμεσους και έμμεσους τρόπους.
Μία δουλειά που δεν μας ικανοποιεί, μια σχέση που δεν μας γεμίζει, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, φίλοι που απομακρύνονται. Κι όλα αυτά συντηρούνται αέναα και μάταια γιατί κάποιος πρέπει να κάνει κάτι.
Ποιος; Εμείς; Οι άλλοι; Ο εργοδότης πρέπει να μας απολύσει για να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας. Ο σύντροφος να μας χωρίσει για να βρούμε τον εαυτό μας. Οι φίλοι για να δημιουργήσουμε καινούριους.
Η προσωπική μας ευτυχία, η ψυχική ανάταση, η ελευθερία του πνεύματος και των πράξεων μας ελεύθερα από κοινωνικούς φραγμούς και ορισμούς αποτελεί ζήτημα διαπραγμάτευσης με την κοινωνία και το περιβάλλον στο οποίο εντασσόμαστε, ζούμε και λειτουργούμε.
Αρκετά συχνά δυσκολευόμαστε να πάρουμε μια απόφαση προς μία κατεύθυνση στης οποίας τα μονοπάτια δεν έχουμε ξαναπατήσει είτε γιατί δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, τι πρέπει να προσέξουμε, να αποφύγουμε, να φυλαχτούμε είτε γιατί κι ο περίγυρος δεν συναινεί διότι δεν έχει βρεθεί κι ο ίδιος πιθανόν σε αυτή τη θέση για να γνωρίζει και να μας συμβουλεύσει.
Αυτό το ρίσκο όμως δεν είναι που λέγεται ζωή; Αυτή η μη δεδομένη μελλοντική πραγματικότητα, η ανασφάλεια του αποτελέσματος δεν είναι που μας δίνει ψυχή, ανάσα, κουράγιο, όρεξη, ώθηση για να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο; Καλύτερο; Ομορφότερο; Διαφορετικό;
Αυτή ήταν και είναι η αρχή της δημιουργίας μας.
Ένα ωάριο κι ένα σπερματοζωάριο ενώνονται, για να χωριστούν ξανά και ξανά ώστε να δημιουργήσουν ένα νέο πλάσμα. Ενωμένο με τον ομφάλιο λώρο με το δημιουργό του, αυτόν που του έδωσε ζωή. Ώστε να χωριστεί ξανά από αυτόν με τον τοκετό για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει αλλιώς θα πεθάνει μέσα στη μήτρα που τον γέννησε.
Η προσωπική μας ευτυχία έρχεται μέσα από πόνο, μέσα από καταστάσεις μη αναμενόμενες, αποδεκτές ή φυσιολογικές, η προσωπική μας ευτυχία, ανάταση, Ζωή, έρχεται όταν αποφασίσουμε να σπάσουμε τα δεσμά με ότι μας έδινε ζωή, ανάσα και ώθηση και να δημιουργήσουμε μία καινούρια δική μας στηριζόμενη στην ανάσα που μας δίνουν τα δικά μας πνευμόνια, στην ώθηση που μας δίνουν τα χέρια μας, στο βηματισμό που ορίζουν τα δικά μας πόδια.
Ο φόβος και η α-συνήθεια δεν πρέπει να μας αποτρέπουν αλλά να είναι οδηγοί στην περιπέτεια που λέγεται Ζωή.
Ένωση. Αποξένωση. Διάσταση. Χωρισμός. Διαζύγιο. Διακοπή. Επανεκκίνηση. Δημιουργία. Ζωή.
