ΟΚΤ 17. 2016
Η αγάπη και η ενσυναίσθηση μου προς τα ζώα και η προσπάθεια προσφοράς μου σ' αυτά, κατά το δυνατόν, με βοήθησε στο να εκφράσω την πιο ευαίσθητη,ανθρώπινη και τρυφερή πλευρά της ψυχής μου. Το δόσιμο και η ανιδιοτελής σ' αυτά προσφορά, που τελικά ανταμείβεται και ανταποδίδεται στο έπακρον μέσω της ηθικής ικανοποίησης και της χαράς που χαρίζει η συσχέτιση κι εν τέλει σχέση μαζί τους, είναι η έκφραση μιας αγάπης ανέκφραστης ως τα τώρα στο πιο ταλαιπωρημένο κομμάτι της ψυχής μας.
Η ενασχόληση και η αγάπη μου γι΄αυτά τα αδικημένα ως επί το πλείστον πλάσματα, με άνοιξε στον έξω κόσμο, στρογγύλεψε τις αιχμηρές πλευρές του εγώ μου, με έβγαλε από αυτό και με έθεσε απέναντι τους, απέναντι και δίπλα στην ευθύνη μου απέναντι τους . Ευθύνη του καθενός που έτυχε μαζί τους να συγκατοικεί : να μάθει να συμβιώνει, να σέβεται, να συμπάσχει.
Μαγικά η αγάπη αυτή έφερε κοντά μου νέους φίλους που μια μαγική κλωστή μάς έδεσε σιωπηλά κι αθόρυβα, σαν να μη χρειάζονται πια τα λόγια , αρκεί το βλέμμα του ''πληγωμένου ζώου'' που με ίδια μάτια κοιτάζουμε.
Οι άνθρωποι αυτοί, ξένοι μέχρι χτες, χωρίς λόγια πολλά, ήρθαν μαγικά κοντά μου, με έλουσαν με την αγάπη τους και τα καλά τους λόγια, είδαν σε μένα αυτό που εγώ δεν έβλεπα και μ' έκαναν να δω αλλιώς αυτό που είμαι. Στήριξαν , ο καθένας με τον τρόπο του, τον γλυκό κάθε φορά, τον μικρό μου αγώνα να τα υπερασπίζομαι και να τα βοηθάω, με τα όμορφα λόγια μα και τις πράξεις τους, μου 'δωσαν δύναμη να συνεχίσω γιατί είναι δίπλα μου και είναι φίλοι μου. Η αγάπη μου για τα ζώα με έκανε καλύτερο άνθρωπο γιατί η αγάπη που τούς έδωσα, συμπαντικά μαγικά, μου επεστράφη στο πολλαπλάσιο, από τα ζώα και από τους ανθρώπους, είδα τον πόνο του ζώου και τον πόνο του ανθρώπου να συμπλέουν και να συμπλέκονται... Κι αυτό που έμαθα ως τώρα είναι πάντα ν' ακολουθούμε το πρόσταγμα της ψυχής μας κι όταν το κάνουμε είμαστε στο σωστό δρόμο, αφού τότε οι ''δρόμοι ανοίγουν'' για να γίνει το καλό!
Το καλό εκλύει καλό, το καλό ελκύει την αγάπη, κινητήρια και θεραπευτική πάσας νόσου του πληγέντος από πλείστα κακά πλανήτη μας.
Οι παραπάνω σκέψεις γράφτηκαν 10 μέρες περίπου μετά τη δαπανηρότατη χειρουργική επέμβαση που έκανε η βαριά τραυματισμένη ‘’ Φανουρία’’. Όταν πήρα την απόφαση να πάω στην Αθήνα, ήταν βέβαιο ότι δε γινόταν εγώ -εθελόντρια γαρ-να καλύψω ένα τόσο μεγάλο κόστος… Αναπάντεχα έλαβα μία αξιοπρεπή προκαταβολή, την οποία μού έδωσε ένα φιλικό μου ζευγάρι - ο άντρας ήταν αυτός με τον οποίο εντοπίσαμε τη Φανουρία- την οποία και έδωσα αμέσως μετά το χειρουργείο. Μέσα σε ένα δεκαήμερο, το ποσό είχε αποπληρωθεί από φίλους απ΄τα παλιά αλλά και ανθρώπους που είχα γνωρίσει τελευταία, που με έπαιρναν τηλέφωνο να ρωτήσουν για το ζώο αλλά και για να με βοηθήσουν στην αποπληρωμή του χρέους ! Η χαρά αλλά και η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη που η ιστορία ενός πληγωμένου ζώου και η έκκληση μου για βοήθεια του, βρήκε τόση ανταπόκριση. Και κατάλαβα ότι η μεγαλύτερη νόσος που φωλιάζει στην ψυχή του ανθρώπου, είναι η αδιαφορία.
photo credits: Hartwig HKD
ΟΚΤ 17. 2016
